Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου
Πιστή στην παράδοση της ημέρας προσπάθησα να μεταμορφώσω τους
μαθητές μου σε μικρούς συγγραφείς. Είδαμε στον βιντεοπροβολέα δύο παραμύθια μέχρι
τη μέση και τα παιδιά έπρεπε να γράψουν το τέλος. Χωρίστηκαν σε ομάδες και
προσπάθησαν να συνεργαστούν για να φανταστούν μία δική τους συνέχεια. Η μία
ομάδα έδωσε το αναμενόμενο, η άλλη ένα τέλος ανατρεπτικό ενώ η τρίτη με έκανε
να γελάω για ώρες. Γιατί; Γιατί τα βιώματα των παιδιών από το σπίτι είναι τόσο
ισχυρά…
Το ένα από τα δύο παραμύθια που κλήθηκαν να ολοκληρώσουν ήταν
«Η αρπαγή της κότας». Ένα παραμύθι χωρίς λόγια που πραγματικά αφήνει τη
φαντασία των παιδιών να κάνει θαύματα. Με λίγα λόγια: Σε ένα αγρόκτημα ζούσαν
κάποια ζωάκια και κάποια στιγμή εμφανίζεται μία αλεπού και κλέβει μία κότα. Οι
φίλοι της κότας, μία αρκούδα, ένας λαγός και ένας κόκορας προσπαθούν να την
πάρουν πίσω. Θα τα καταφέρουν;
Κι εδώ έπρεπε οι μαθητές να δώσουν το δικό τους τέλος. Η τρίτη
ομάδα μού είπε ότι οι φίλοι της κότας δεν κατάφεραν να τη σώσουν και κάθε μέρα
η αλεπού επισκεπτόταν το αγρόκτημα και έκλεβε από μία κότα και οι φίλοι τους έκαναν
τη κηδεία. Το αστείο είναι ότι έκαναν και μία πολύ όμορφη κατασκευή με τα τρία
ζωάκια και ένα μνήμα μέσα στο αγρόκτημα.
Δική σας τώρα δουλειά είναι να μαντέψτε τι δουλειά κάνει ο
πατέρας της μικρής μου μαθήτριας…
Εδώ δεν είναι τα φαντάσματα της κότας αλλά οι μαθητές μου που προσπαθούν σε συνθήκες απόλυτου σκοταδιού να δουν ένα καταπληκτικό βιβλίο που αν το φωτίσεις, φωσφορίζει δημιουργώντας ένα διαφορετικό όνειρο. Στην συγκεκριμένη εικόνα είναι το όνειρο "Να είσαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι..."
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου